Λίγο ρομάντζο.

Κάτι που έγραψα πριν κάτι χρόνια σε ένα τετράδιό μου, που όμως δεν παύει να με εκφράζει...

Είναι στιγμές που η μορφή σου χάνεται απο τις σκέψεις μου σαν ένας ήλιος που έχει πάψει πια να φωτίζει. Το μυαλό μου αδειάζει απο τις μυριάδες περιπέτειές μας και ψάχνω απεγνωσμένα να σε βρω στις άκρες του. Είναι όμως και κάποιες στιγμές που ζωντανεύεις στη σκέψη μου και επανέρχεσαι, όπως όταν ο ήλιος ανατέλει το πρωί. Και μου χαρίζεις φως..Γιατι μπορώ ξανα να σε δω και μόνο η σκέψη σου με γεμίζει ζεστασιά. Σύντομα όμως σκοτινιάζει...Κι εγώ ξαναχάνομαι στο σκοτάδι. Μακριά απ΄το φως σου, μακριά απο ΄σένα, στην άλλη άκρη της γης.